Πάμε από το τέλος προς την αρχή, γιατί αρχηγών παρόντων, πάσα αρχή παυσάτω. Η έννοια του heavy metal έχει αποδοθεί και έχει περιγράψει πολλά συγκροτήματα ανά τις δεκαετίες, αλλά ρε παιδί μου, όταν ακούς JUDAS PRIEST, ακόμα και να μην υπήρχε αυτός ο χαρακτηρισμός, κάτι θα σε ωθούσε να τον εφεύρεις εκείνη τη στιγμή. Πόσο μάλλον όταν τους βλέπεις live.
Με πιο λιτό stage setup από την προ διετίας εμφάνισή τους στο RELEASE ATHENS (ευτύχημα που τους βλέπουμε γενικά συχνά στα μέρη μας), αλλά με την ίδια ορμή, να μη σου πω και μεγαλύτερη (ειδικά για τον Rob Halford είμαι βέβαιος, και ας έχει φτάσει πλέον στα 72), οι Judas Priest μας ταξίδεψαν καθιερωμένα στην αρχή στο τιμημένο Μπέρμιγχαμ, εκεί από όπου όλα ξεκίνησαν με τους Black Sabbath και συνεχίστηκαν από τους ίδιους, όσο το θρυλικό “War Pigs” ακουγόταν ως εισαγωγή από τα ηχεία, ενώ το φρέσκο “Panic Attack”, έδειξε ότι αυτό εδώ το συγκρότημα ξέρει ακόμα και τόσες δεκαετίες μετά, να γράφει heavy metal ύμνους.
Το άτυπο πρώτο μέρος, δε, της συναυλίας, υπήρξε ιδανικό, όχι δηλαδή ότι μετά οι Judas Priest θα υστερούσαν σε κάτι, κάθε άλλο. Με επιλογές, λοιπόν, από τα all-time classics “British Steel” (1980) και “Screaming for Vengeance” (1982), το βρετανικό γκρουπ έκανε τη λαοθάλασσα που είχε γεμίσει την Πλατεία Νερού, να παραληρεί κιόλας από την αρχή. “You’ve Got Another Thing Comin’”, “Rapid Fire”, “Breaking the Law”, “Riding on the Wind”, “Devil’s Child”. Μόνο και οι τίτλοι των τραγουδιών αρκούν, για να το κάνεις εικόνα, αν δεν ήσουν εκεί.
Στο “Sinner” o Rob Halford έβγαλε τις ωραιότατες κορόνες του, θυμίζοντάς μας ποιος είναι ο ένας και μοναδικός Metal God, το καινούριο “Crown of Horns” αποτέλεσε μια πολύ όμορφη mid-tempo γέφυρα, το “Turbo Lover” έσπειρε και θέρισε με τον κόσμο σε παροξυσμό, ενώ πριν το “Invincible Shield”, που βάφτισε το τελευταίο άλμπουμ των Judas Priest και κατά τη διάρκεια του οποίου ο διάσημος σταυρός κατέβηκε πρόσκαιρα για να ντύσει το σκηνικό, o Halford γύρισε τον χρόνο στην εντελώς αντίθετη πλευρά, για να θυμηθεί την προ 50ετίας κυκλοφορία του “Rocka Rolla”, λίγο πριν το σπουδαίο βρετανικό συγκρότημα αλλάξει διά παντός τον ήχο του και αποτελέσει την τέλεια περιγραφή για τον όρο heavy metal.
“Χαρά μας να επιστρέφουμε στο Release Athens, αυτή τη φορά η εικόνα είναι ακόμα πιο φοβερή από την προηγούμενη, χώρια που έχουμε και τον Bruce Dickinson εδώ γύρω... ”, πρόσθεσε ο 72χρονος τραγουδιστής.
Κάπου εκεί, στο “Victim of Changes”, είχε έρθει η ώρα ο Rob Halford να καταθέσει την ψυχή του. Αφού κάθισε στην πλαϊνή σκάλα για να μας τα πει όπως μόνο αυτός μπορεί, αφού έβγαλε κάθε νότα του θρυλικού τραγουδιού όπως πρέπει, αφού ο Richie Faulkner και ο Andy Sneap αποτύπωσαν περίφημα τις διπλές κιθάρες-σήμα κατατεθέν των Glenn Tipton και K.K. Downing, και αφού όλη η ιστορία του heavy metal πέρασε από μπροστά μας σαν φλας, κάπου εκεί, ο Metal God μπορούσε αν ήθελε ακόμα και να κρεμάσει τα παπούτσια του. Θα μας είχε ήδη προσφέρει τα πάντα.
Όμως, το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Και είμαστε κάτι παραπάνω από χαρούμενοι και περήφανοι για αυτό. Έτσι λοιπόν, στο “The Green Manalishi (With the Two Prong Crown) ” που πρωτοκυκλοφόρησαν οι Fleetwood Mac και στο οποίο οι Judas Priest έμελλε να δώσουν μερικά χρόνια μετά μια νέα διάσταση, τα πάντα πρασίνισαν, ενώ όταν ήρθε η στιγμή να πάρει τον λόγο ο Scott Travis, για να μας ρωτήσει τι θέλουμε να ακούσουμε, το μυαλό όλων μας πήγε ακριβώς στο ίδιο πράγμα. Τα μανιασμένα του ντραμς ξεκινούν, οι κιθάρες μπαίνουν, το μπάσο του Ian Hill κρατάει τα μπόσικα, ο Halford ουρλιάζει “faster than a bullet, terrifying scream...” και το “Painkiller” είναι εδώ, για να σηκώσει παλίρροια στην Πλατεία Νερού.
Μια παλίρροια, που δεν θα σταματούσε προφανώς μέχρι να ολοκληρωθεί μια ακόμη ιστορική εμφάνιση των Judas Priest, με την ιδανική τριπλέτα των “Electric Eye”, “Hell Bent for Leather” (καβάλα στη μηχανή, όπως πάντα, ο Metal God) και “Living After Midnight”.
Setlist: Panic Attack / You’ve Got Another Thing Comin’ / Rapid Fire / Breaking the Law / Riding on the Wind / Devil’s Child / Sinner / Crown of Horns / Turbo Lover / Invincible Shield / Victim of Changes / The Green Manalishi (With the Two Prong Crown) / Painkiller / Electric Eye / Hell Bent for Leather / Living After Midnight.
Από την άλλη, είναι δεδομένο ότι οι εμφανίσεις των Βρετανών θρύλων την τελευταία δεκαετία στην Αθήνα είχαν πάντοτε μαζική προσέλευση, όχι όμως μια τέτοια κοσμοσυρροή που παρουσιάστηκε φέτος στο Φάληρο. Και σε αυτό, τη διαφορά έκανε ο BRUCE DICKINSON, που επιστρέφοντας σόλο μετά από 22 ολόκληρα χρόνια στην Ελλάδα - αφού, άλλωστε, σχεδόν μια 20ετία μεσολάβησε από το “Tyranny of Souls” του 2005 μέχρι το φετινό “The Mandrake Project” - ήταν δεδομένο ότι θα μαζέψει κόσμο και κοσμάκη στην Πλατεία Νερού.
Ο 65χρονος frontman, παρέα με τη “House Band of Hell” όπως ο ίδιος την αποκαλεί, δεν δυσκολεύτηκε ούτε στο ελάχιστο να μας αποδείξει για μία ακόμη φορά, ότι είναι ο μαν. Ότι όποτε εμφανίζεται ζωντανά, είτε με τους Iron Maiden, είτε με τα σόλο πρότζεκτ του, τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του, ως ένας σπάνιου είδους περφόρμερ και σόουμαν. Ή καλύτερα αφηγητής, όπως πολύ σωστά είχε πει σε κάποια συνέντευξή του (“I’m not a rock star, I’m a storyteller”).
Έχοντας κυκλοφορήσει δύο από τους καλύτερους heavy metal δίσκους των 90s, τα “Accident of Birth” (1997) και “The Chemical Wedding” (1998), ο Bruce Dickinson μας πήρε από το χέρι και μας γύρισε σε εκείνα τα χρόνια που ακούγαμε και ξανακούγαμε αυτά τα λατρεμένα back-to-back άλμπουμ, χωρίς φυσικά να παραλείψει τις αναφορές και στη νέα του δουλειά.
Ποια, είναι, όμως η πολυεθνής “House Band of Hell”; Ξεκινάμε από τους δύο παλιούς γνώριμους του Dickinson, δηλαδή τον Ιταλό Maestro Mistheria στα πλήκτρα και τον Αμερικανό Dave Moreno στα ντραμς. Και συνεχίζουμε με τον Ελβετό Chris Declercq (ένα φεγγάρι σεσιονάς του Blaze Bayley) και τον Σουηδό Philip Näslund στις κιθάρες, αλλά και την Ιρλανδή Tanya O’Callaghan στο μπάσο, μέλος των Whitesnake και κάποτε και της μπάντας του Dee Snider, μεταξύ των πολλών άλλων συνεργασιών της.
Κατάμεστη ήδη, λοιπόν, η Πλατεία Νερού, για το τελευταίο σόου της περιοδείας του Bruce Dickinson, με μια εμφάνιση όσο χορταστική θα μπορούσε να είναι στα 75 της λεπτά, η οποία περιλάμβανε, ανάμεσα στα άλλα, τα πολυαγαπημένα “Accident of Birth” (φοβερή η έναρξη του live), “Chemical Wedding”, “Book of Thel”, “The Alchemist” (αποθέωση και στα τρία), “Darkside of Aquarius” (προσκύνημα κανονικό) και “Road to Hell” (“scream for me, Athens!”).
Όπως φυσικά και το αμίμητο “Tears of the Dragon”, για το οποίο ο Dickinson είχε να σχολιάσει με το γνωστό του χιουμοριστικό ύφος: “Παίζαμε τις προάλλες στο Hellfest στη Γαλλία και ο κόσμος που παρακολουθούσε το streaming, αναρωτιόταν πώς γίνεται να έχουμε αφήσει αυτό το κομμάτι έξω από το σετ. Δυστυχώς είχαμε μόνο 60 λεπτά στη διάθεσή μας, μετά έπαιζαν οι Metallica, ε, τι να κάνεις; Στην Αθήνα, όμως, δεν γινόταν να μην το παίξουμε!”.
Παράλληλα, μια χαρά ακούστηκαν ζωντανά και τα νέα του τραγούδια (“Afterglow of Ragnarok”, “Resurrection Men”, “Rain on the Graves”), ενώ για το τέλος, ο Bruce Dickinson επιφύλασσε την, κατά κάποιο τρόπο, συνέχεια της έκπληξης του 2018, όπου είχε τραγουδήσει με τους Maiden ακαπέλα ένα μικρό κομματάκι του “Alexander the Great”, για να επεκταθεί αυτή τη φορά σε όλο το ρεφρέν, συνοδεία μουσικής.
Setlist: Accident of Birth / Abduction / Laughing in the Hiding Bush / Afterglow of Ragnarok / Tears of the Dragon / Chemical Wedding / Resurrection Men / Rain on the Graves / Frankenstein / Book of Thel / The Alchemist / Darkside of Aquarius / Road to Hell / Alexander the Great.
Bέβαια, η πλατεία είχε γεμίσει από αρκετά νωρίτερα, καθώς στη σκηνή ετοιμάζονταν να βγουν οι ACCEPT, σεσημασμένος heavy metal ογκόλιθος, που δεν πρόκειται ποτέ να μας απογοητεύσει ζωντανά (ευτυχώς και αυτούς τους βλέπουμε συχνά).
Η Acceptάρα χειρίστηκε, λοιπόν, πολύ έξυπνα το σφιχτοδεμένο ωριαίο της σετ, καθώς ναι μεν ξεκίνησε δίνοντας βάρος στη νέα της δουλειά “Humanoid”, με τα “The Reckoning”, “Humanoid”, “Straight Up Jack” και ενδιαμέσως το εμβληματικό “Restless and Wild”, έτσι για να πάρουν την πρώτη φλόγα τα κάρβουνα, όμως εν συνεχεία παρέδωσε ένα oldschool σεμινάριο (μην ξεχνάμε ότι και τα “Teutonic Terror” και “Pandemic”, από την πρεμιέρα του Mark Tornillo στην μπάντα, κλασικά θεωρούνται πλέον για τους Accept), το οποίο και έφερε ιαχές και χοροπηδητά στην Πλατεία Νερού.
Πώς αλλιώς να γίνει, όταν η μπάντα στο σανίδι παίζει το “Breaker”, αλλά και τα - κλασικής υφής, ελέω του πάντοτε χαμογελαστού γίγαντα Wolf Hoffmann - “Princess of the Dawn” και “Metal Heart”; Ή το “Fast as a Shark” που συνέβαλε τα μέγιστα στην εξέλιξη του speed/thrash ήχου; Ή το “Balls to the Wall” με το οποίο οι Γερμανοί έκλεισαν την εμφάνισή τους, παίζοντας - οι αθεόφοβοι! - με τέσσερις κιθάρες επί σκηνής, καθώς τους Wolf Hoffmann, Uwe Lulis αλλά και τον νεοφερμένο σεσιονά Joel Hoekstra (Trans-Siberian Orchestra και Whitesnake, βεβαίως βεβαίως), συνόδεψε ο Andy Sneap των Judas Priest (και σταθερός παραγωγός των Accept στην Tornillo εποχή); Όλα ίσιωμα!
Setlist: The Reckoning / Humanoid / Restless and Wild / Straight Up Jack / Breaker / Princess of the Dawn / Metal Heart / Teutonic Terror / Fast as a Shark / Pandemic / Balls to the Wall.
Και επειδή είναι δεδομένο ότι στις metal συναυλίες το κοινό δείχνει πιο έμπρακτα τη στήριξή του από όποια πλευρά και αν το δεις, η προσέλευση ήταν μαζική από νωρίς νωρίς παρά τον καύσωνα, με αποτέλεσμα οι SATURDAY NIGHT SATAN, που άνοιξαν αυτή τη μασίφ ημέρα του Release Athens, να τύχουν μίας θερμότατης υποδοχής.
Με μεγάλη άνεση στη σκηνή, προεξάρχοντος του διδύμου του Δημήτρη Κότση (Black Soul Horde, Mahakala) και της Kate Soulthorn, και έχοντας στις τάξεις τους το εξαιρετικό “All Things Black” (2024), οι Saturday Night Satan αποτέλεσαν τα ιδανικά προεόρτια, πριν να ανέβουν στη σκηνή ένας ένας οι βράχοι του heavy metal οικοδομήματος.
Για αυτό και δεν παρέλειψαν, δια στόματος Κότση, να αναφερθούν σε καθέναν από τους Judas Priest, Bruce Dickinson και Accept ξεχωριστά, έχοντας παράλληλα την ευκαιρία να συστηθούν στο ευρύ κοινό, πέρα φυσικά από τις ήδη υπάρχουσες παρουσίες τους δίπλα σε σημαντικά διεθνή ονόματα.
Κινούμενοι γύρω από τα occult/proto-metal/heavy χωράφια, οι Saturday Night Satan είχαν ως κορυφαία στιγμή το “5 AM”, που μαζί με τα “Lurking in the Shadows”, “Witches’ Dance”, “Rule With Fire”, “All Things Black” και “Devil in Disguise”, αποτέλεσαν τα συστατικά του ημίωρου σετ τους.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...